Το λεύκωμα του Γ. Φαρσακίδη θα ζει για να διδάσκει στις γενιές που θα ’ρθουν το μεγαλείο και τον ηρωισμό των αγωνιστών του Λαού μας…

Κώστας Κοτζιάς

Το λεύκωμα του Γιώργη Φαρσακίδη Μακρόνησος αποτελεί συλλεκτική έκδοση στην οποία ο αναγνώστης βλέπει στα έργα του δημιουργού εικόνες από τα κολαστήρια της Μακρονήσου, βιώνει τη φρίκη, την απόγνωση, την τρέλα, την απανθρωπιά των ανθρώπων, αλλά και το αδούλωτο πνεύμα, την αλύγιστη στάση, την πίστη, τη δύναμη της πίστης στα ιδανικά της απελευθέρωσης του ανθρώπου που διέγραψε τους δύο κόσμους πάνω στη Μακρόνησο, της πάλης του παλιού με το καινούργιο, του υποταγμένου και γεμάτου αντιφάσεις και κακία παλιού με το πηγαίο καινούργιο που ορμητικά συνθλίβεται και συνθλίβει το χρόνο, το σύρμα, τα βασανιστήρια, την πέτρα.

Τα χαρακτικά του Φαρσακίδη μπλέκονται με στίχους αποσπάσματα και κείμενα που δημιουργούν ένα συνεκτικό πλαίσιο αναφοράς στη Μακρόνησο, που διαπλέκει το λόγο με την εικόνα.

Συγγραφέας: Φαρσακίδης Γιώργος

Σελίδες: 80

Σχήμα: 21×29

Βάρος: 0.627kg

Εκδότης: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Έτος Έκδοσης: 1965

Μνημείο
στη Μακρόνησο

Μακρόνησος

Πέντε μορφές σύμβολο και τιμή στους αλύγιστους Μακρονησιώτες,
σε μια γη κατάσπαρτη με τα αποτυπώματά τους

Οι πέντε ανθρώπινες μορφές του Μάρκου Γεωργιλάκη, που πήρε το πρώτο βραβείο για τη Μακρόνησο, αγέρωχες και περήφανες, και όπως ο ίδιος αναφέρει “συμβολίζουν, ότι οι κρατούμενοι της Μακρονήσου υπάρχουν ζωντανοί, αφού με τη στάση τους διεμβόλισαν το χρόνο και πήραν τη θέση τους στην ιστορία. Υπάρχουν στη σκέψη και τη συνείδηση του καθένα μας και μας περιμένουν, μας υποδέχονται στον χώρο και συνδιαλέγονται μαζί μας”.

Ο γλύπτης, Μάρκος Γεωργιλάκης, ως παιδί Μακρονησιώτη πατέρα, φιλοτέχνησε ένα έργο με ισχυρούς συμβολισμούς. Ζητούμενο για τον ίδιο είναι η «παρουσία» των εξόριστων στο Μνημείο.

«Δεν μπορώ να αντιληφθώ τη Μακρόνησο χωρίς τους ανθρώπους της, χωρίς τους εξόριστους, που έζησαν, πόνεσαν, βασανίστηκαν στα χώματά της», επισημαίνει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Από τους ανθρώπους αυτούς σήμερα υπάρχει ό,τι εμείς, οι μεταγενέστεροι, κρατάμε στη σκέψη μας, στην καρδιά μας γι’ αυτούς».

Ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος και μάρτυρας της Μακρονήσου, δίνει στη συλλογή “Μακρονησιώτικα” όσο δε γίνεται πιο καθαρά το αγωνιστικό σθένος, την αντοχή, την ακλόνητη πίστη των αλύγιστων της ταξικής πάλης στη Μακρόνησο.

“Δεν το πιστεύαμε ποτές,
να ‘ναι τόσο σκληροί οι άνθρωποι.
Δεν το πιστεύαμε ποτές
να ‘χει τόση αντοχή η καρδιά μας”.

“Όλα τα μοιραστήκαμε, σύντροφοι,
τώρα μπορούμε να ζήσουμε
ή να πεθάνουμε απλά κι όμορφα
σαν ν’ ανοίγουμε μια πόρτα το πρωί
και να λέμε καλημέρα στον ήλιο και στον κόσμο”.

“Είναι κοντά η λευτεριά, σύντροφοι,
μια και μάθαμε, σύντροφοι, να πεθαίνουμε
μάθαμε και να ζούμε, σύντροφοι”.

Χαρακτηριστικό του μνημείου

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του καλλιτέχνη να θάψει τις μήτρες (καλούπια) των φιγούρων στο χώμα κάτω από το μνημείο, αφού το Μακρονήσι «είναι μια ζωντανή ιστορία, μια μήτρα που γεννά πράγματα, προβληματίζει, συγκινεί, γεννά νέους αγωνιστές».